LEES OOK: Reportage: met Nissan naar Marokko (deel 1)

Ik veeg het slaap uit mijn ogen. De door Klaas Vaak gestrooide slaapkorrels zijn hier – hoe kan het ook anders in de Marokkaanse woestijn – hardnekkig. Het is 6.00 uur. Marokkaanse tijd, dus nog een uur vroeger dan in Nederland. Over een kwartier moet ik aan het ontbijt zitten. Mijn hand tast in het donker naar m’n veel-te-veel-geluid-makende telefoon. Hebbes. Wekker uit. Vaart maken nu, want van deze dag wil ik helemaal niets missen.

Konvooien

De lange tafels vol zoetigheid in de ontbijtzaal laat ik onaangeroerd. Twee gebakken eieren later staan m’n reisgenoten en ik klaar voor de briefing. ‘We rijden in konvooien van zes tot acht pick-ups’, zegt iemand van het veelkoppige Nissan-organisatieteam. ‘Iedereen heeft een walkie-talkie in de auto en elke konvooi heeft een eigen dokter en monteur, dus nothing to worry about. Voor de rest is er maar één ding wat je niet moet vergeten vandaag… Geniet, want dit maak je nooit meer mee.’

Erfoud

‘Watch out for playing kids and cyclists,’ horen we vanaf de achterbank. Daar ligt de walkie talkie, vastgetaped op de vloer. Het geeft een filmisch gevoel, zo rijdend door de straten van Erfoud. Bij een kruispunt gaat het al bijna mis. Niet voor ons, maar voor de man op z’n volgepakte fiets die zonder te kijken afslaat. Een tegemoetkomende auto toetert, wijkt uit en schampt ‘m lichtjes. De fietser kijkt niet op of om en rijdt door alsof er niks gebeurd is. Ja, het is opletten geblazen.
[gallerij-2]

Dag asfalt

Na Erfoud is er behalve héél véél zand en één ‘hoofdweg’ vrijwel niks. De voorrijder slaat linksaf, het asfalt af. Wij volgen. ‘Say bye to the road, because you will not see it for the rest of the day‘, klinkt het vanaf de achterbank. Kijk, dat willen we horen! De eerste kilometers zijn al adembenemend mooi. We stoppen kort bij een van de vele ‘molshopen’. Het zijn zelfgegraven waterputten, zo wordt ons bovenop zo’n indrukwekkende puist verteld. Deze is tientallen meters diep. En uitgegraven met de blote hand. Bizar.

[gallerij-1]

Afrikaanse savanne

Het landschap verandert voortdurend. We rijden nu op een stuk dat meer weg heeft van een Afrikaanse savanne dan van een woestijn. De Navara bewijst zich ondertussen als een betrouwbare woestijnknecht. Of we nu door mul zand rijden of over gesteente omhoog kruipen; de pick-up geeft een gevoel van controle en zelfvertrouwen. De crossover-achtige technologieën als de 360 graden-camera aan boord zijn wel verdomd handig.

Zandduinen!

En daar doemen ze dan eindelijk op: de zandduinen! Precies zoals ik ze me had voorgesteld. Het hele Nissan-circus is aan de voet van deze duinen neergestreken. Onze konvooi parkeert zich naast de andere twee rijen en we stappen uit. We lopen naar een piepklein zaaltje voor een briefing van een twaalfvoudig Paris-Dakar-coureur. ‘Hou je stuur zoveel mogelijk recht, accelereer vooral bergafwaarts en rij altijd recht een duin op’, zijn enkele tips. De anders zo mondige journalisten zijn stil, de spanning neemt toch wat toe.

[parallex-1]

Very, very easy

‘Eerst doen we een testrondje, very, very easy. Daarna rijden we over een traject dat ook vaak in Paris-Dakar heeft gezeten’, zegt hij. We lopen enthousiast terug naar de auto’s. Het Nissan-team heeft ondertussen de bandenspanning van de pick-ups teruggebracht tot 1 bar. Voor meer grip. De eerste konvooi rijdt richting het very, very easy testrondje. De tweede auto loopt bij de eerste bocht direct vast in het zand. Very, very easy dus.

[gallerij-3]

Gas!

Daar gaan we. We zijn auto nummer drie in het konvooi en mogen rijden als de nummer twee over de top van de eerstvolgende zandduin is verdwenen. Ik sta op de startduin klaar, voor de inmiddels beruchte eerste bocht. Meteen vol gas naar beneden, stuur zoveel mogelijk recht houden en vlak voor de top gas los, herhaal ik nog een keer voor mezelf. Ik druk het gas in, jaag de toerenteller naar 3.000 en stuur voorzichtig door de bocht. Ik voel de auto wegglijden in het zand. ‘Gas!’, roept mijn bijrijder. De Navara trekt recht en ineens sta ik bovenop de volgende duin. Hoppa!

High five

Wat een lekker gevoel, dat scheuren over de zandduinen. Vooral nu ik het steeds beter onder de knie krijg. Ik rij op het Paris-Dakar-parcours en waan me een professionele woestijnracer. Elke zandduin vlieg ik steeds iets harder aan. Het is soms zoeken naar grip, maar vooral geduld hebben. De Navara doet het voortreffelijk; wat een off-roadkoning (of beter in deze omgeving: sultan). Mijn co-driver en ik coachen elkaar het parcours over. Bij de finish volgt een spontane high five. 

Casablanca

Terug bij het hotel raakt niemand uitgesproken over de dag. Deze kan van de bucketlist. Morgen vliegen we weer vroeg terug via Barcelona naar Amsterdam. Maar dat is morgen pas. Nu eerst een… Casablanca!

GoPro-impressie

Veel woorden en foto’s, maar een video mag natuurlijk niet ontbreken bij zo’n reportage. En krijg nou … Zie hieronder een zelfgemaakte GoPro-impressie van de trip. Enjoy – net zoals ik dat heb gedaan.