Opel Maxx in 1995

“Mensen hebben verschillende levensstijlen, smaken en behoeften. Conventionele auto’s kunnen daar niet in mee, hun veelzijdigheid bereikt haar grenzen. Maar de Maxx toont een uitweg uit deze beperking”, aldus Opel bij de wereldpremière van het compleet nieuwe autoconcept op de Autosalon van Genève in 1995. En inderdaad, maximale flexibiliteit en variabiliteit zijn de kerncompetenties van de toekomststudie die was bedoeld voor het stadsverkeer.

Geëxtrudeerde aluminiumprofielen

Om dit te realiseren, bewandelden de ingenieurs en ontwerpers van Opel volledig nieuwe wegen bij het ontwerp en de ontwikkeling van de Maxx. Zo bestond de buitenste carrosseriehuid niet uit geperste staalplaten, maar voornamelijk uit geëxtrudeerde aluminiumprofielen in modulaire opbouw. De verschillende delen werden aan elkaar gelast tot een cel, deels zichtbaar en opgenomen in de exterieur- en interieurconstructie – een structuur die tot dan toe bekend was uit de vliegtuigbouw, maar volledig nieuw was voor de autoproductie. Opel liet hierop dan ook patent registreren.

Modulaire ontwerp

De uit geëxtrudeerde aluminiumprofielen opgebouwde cel vormde de basis voor het modulaire ontwerp. Het was de sleutel tot het Maxx-concept en de voorloper van moderne flexibele voertuigarchitecturen. Met een lengte van slechts 2,97 meter en een breedte en hoogte van 1,58 meter bood de tweezits Maxx opvallend veel ruimte. Wie veel bagage mee wilde nemen, kon kiezen voor de Maxx als tweezitter met een laadvolume van 500 liter. Zelfs het vervoer van grote voorwerpen tot twee meter lengte was mogelijk. Als er toch extra passagiers mee moesten, bood een achterbank ingebouwd in de aluminiumstructuur die mogelijkheid.

Diverse variaties

Daarnaast maakte het nieuwe ontwerp het relatief eenvoudig om voertuigen met verschillende wielbases en lengtes op basis van de Maxx te bouwen. Een cabriolet, pick-up, terreinwagen, bestelwagen of taxi – alles kon op hetzelfde platform worden gerealiseerd. De Maxx – dat was het idee – groeide eenvoudig mee met de verschillende behoeften en klanten konden de carrosserie en het interieur zelfs na aflevering van het voertuig nog aanpassen.

Veiligheid Opel Maxx

Naast flexibiliteit hadden de ontwikkelaars ook oog voor veiligheid. Naast de stevige aluminiumstructuur beschikte de Maxx van 1995 al over een bestuurdersairbag en een antiblokkeersysteem (ABS). De McPherson-voorwielophanging gebaseerd op het Dynamic Safety Principle (DSA) werd ook toegepast op de Opel Vectra en Opel Omega. Voor optimale veiligheid plaatsten Opel-ingenieurs de brandstoftank tussen de achterwielen, terwijl de aluminium structuur de achterkant beschermde en aan de voorzijde een vervormbare structuur creëerde. Dankzij het gebruik van lichtmetaal woog de Maxx slechts ongeveer 650 kilogram.

Rijklaar prototype

Slechts enkele maanden na de première in Genève stond de Maxx op de IAA in Frankfurt als rijklaar prototype – met superlichte magnesiumwielen, deurpanelen en spatborden van carbon en een zuinige hightech driecilindermotor. De toen ultramoderne éénlitermotor – de eerste driecilinder ontwikkeld door een Europese autofabrikant die productierijp was – overtrof zelfs sommige viercilindermotoren van die tijd qua vermogen. Maar het meest indrukwekkend was het lage brandstofverbruik: volgens de toen geldende Euromix-testcyclus verbruikte de Maxx slechts 3,9 liter benzine per 100 kilometer bij een constante snelheid van 90 km/u. Wellicht is de markt juist nu wel rijp voor dit soort voertuigen.