Crisis

De oliecrisis in de eerste helft van de jaren zeventig bracht veel autofabrikanten in moeilijkheden. Ook Lamborghini – dat toen nog maar amper tien jaar bestond – had het zwaar. Daarbij had de vierzits Lamborghini Urraco in 1973 een moeilijke productiestart en het feit dat het een vierpersoons sportauto was, maakte hem niet erg gewild. De Countach met een machtige, dorstige V12-motor was nog maar net in productie. De oliecrisis deed de vraag naar dergelijke sportauto’s geen goed.

“Lamborghini leverde voor de conceptauto een getunede V8 aan Bertone, wat aangeeft dat Lamborghini het idee van Bertone wel zag zitten”

Tweezitsconcept

Hoofd-designer Marcello Gandini van stylinghuis Bertone zag mogelijkheden voor een sportief, dynamischer tweezitsconcept op basis van de Urraco – maar natuurlijk wilde hij ook klanten werven voor Bertone, dat het door de crisis ook moeilijk had. Het feit dat Lamborghini voor de conceptauto een getunede V8 aan Bertone leverde, geeft aan dat Lamborghini dat idee wel zag zitten. Dat Bertone de Urraco voor Lamborghini produceerde, maakte het ook makkelijk voor Gandini om een in aanbouw zijnde Urraco van de productielijn te halen en op te bouwen als Bravo…

LEES OOK: AutoRAI in Miniatuur: Lamborghini Bravo

Extreme wigvorm

Gandini kortte de wielbasis van de Urraco zo’n twintig centimeter in en vergrootte de spoorbreedte met elf centimeter. Hij ontwierp een extreem wigvormige carrosserie. De neus en de voorruit liggen bijna onder dezelfde hoek in elkaars verlengde. De dunne A-stijlen zijn afgedekt door de voor- en zijruiten, die optisch één geheel vormen. Omdat de motor midscheeps achter was gemonteerd, is de achterklep van ventilatieopeningen voorzien, net als de klep in de neus – dat is dus niet de motorkap – waaronder de radiateur schuilgaat.

“De motor is midscheeps achter gemonteerd. De achterklep is van vele ventilatieopeningen voorzien. Net als de klep in de neus – dat is niet de motorkap – waaronder de radiateur schuilgaat”

Typische designkenmerken

De wielen met vijf ronde gaten (die sommige mensen doen denken aan een kiesschijf van een oude telefoon) en de schuin afgeplatte achterwielkasten werden designkenmerken van Lamborghini’s tot en met de Murciëlago. In 1974 waren de Pirelli P7-banden die onder de Bravo lagen net op de markt. De stof alcantara was ook nog maar net op de markt. Alleen in de Lancia Stratos – ook een Bertone-ontwerp – was eerder alcantara voor de interieurbekleding toegepast.

Laaiend enthousiasme en faillissement

Pers en publiek waren laaiend enthousiast over de nieuwe Lamborghini, maar hij ging niet in productie. Lamborghini had er de financiën niet voor. De autofabrikant strompelde van crisis naar crisis en in 1980 ging Lamborghini zelfs failliet.

“Pers en publiek waren laaiend enthousiast over de nieuwe Lamborghini, maar hij ging niet in productie. Lamborghini had er de financiën niet voor”

Van fabrieks- naar privécollectie

Nadat de Bravo op diverse autoshows was getoond, verdween hij een beetje uit beeld, ondanks dat Lamborghini hem als rijdend prototype bleef gebruiken om nieuwe techniek te testen. Toen de auto met vele kilometers op de teller eenmaal werd opgenomen in het fabrieksmuseum van Bertone, werd de Bravo tweemaal overgespoten. De Bravo was oorspronkelijk beige-achtig, vervolgens spoot Bertone hem metallic groen en uiteindelijk werd de Bravo parelmoerwit.

In 2011 – dus nog voordat Bertone in 2014 failliet ging en de complete museumcollectie in 2015 werd geveild – is de Bravo voor 588.000 euro verkocht aan een particuliere verzamelaar.

“In de fabriekcollectie van Bertone, werd de Bravo tweemaal overgespoten. Hij was oorspronkelijk beige-achtig, vervolgens metallic groen en uiteindelijk parelmoerwit”