Veel autofabrikanten kiezen er nog steeds voor om sensoren in de voorbumper te verwerken. Klinkt logisch, want dat is een strategische plek aan de voorkant van de auto met een goed zicht op de weg. Maar wie verder kijkt dan het ontwerp, ziet een probleem: hoge reparatiekosten na een aanrijding.

Slimme sensoren op een kwetsbare plek

De voorbumper is van oudsher een logische plek voor technische snufjes: het is het eerste punt van contact met de omgeving. Daarom verwerken diverse fabrikanten er parkeersensoren, radars en camera’s in. Zo kan een auto bijvoorbeeld voertuigen voor zich herkennen, voetgangers signaleren of automatisch inparkeren.

Maar juist die locatie zorgt voor problemen bij schade. De bumper is het meest kwetsbare onderdeel bij een botsing. Zelfs bij een relatief lichte aanrijding – bijvoorbeeld bij het parkeren of een kettingbotsing met lage snelheid – kunnen sensoren en radars beschadigd raken. En dat kan duizenden euro’s kosten.

De kosten lopen snel op

Een beschadigde sensor vervangen is vaak geen kwestie van een klein onderdeeltje vervangen. Sensoren moeten exact gekalibreerd worden, zeker als ze betrokken zijn bij rijhulpsystemen zoals het automatische remsysteem (AEB). En dat gebeurt meestal alleen bij de merkdealer met gespecialiseerde apparatuur.

Daarbovenop komt dat de sensoren vaak zijn geïntegreerd in dure onderdelen zoals grille-elementen, emblemen of kunststof bumperelementen. Ook de afwerking rond het onderdeel moet worden hersteld – denk aan lakwerk, beugels of afdekkappen. De totale kosten? Die kunnen makkelijk oplopen tot duizenden euro’s, zelfs bij een lichte schade. De ANWB en het Verbond van Verzekeraars waarschuwden hier al eerder voor: moderne auto’s worden veiliger, maar de schadelast stijgt door dure sensortechniek.

Gevolgen voor de verzekeringspremie

Omdat schadeherstel steeds duurder wordt door slimme techniek op kwetsbare plekken, stijgt de gemiddelde uitkering van verzekeraars. Die hogere kosten worden deels doorberekend aan de consument in de vorm van hogere premies. En dat terwijl de kans op een ongeluk met hulp van rijhulpsystemen juist afneemt. De plaatsing van sensoren is dus niet alleen een technisch, maar ook een financieel vraagstuk – voor de autobezitter én voor de maatschappij.

De slimme oplossing: sensoren in de voorruit

Een betere plek voor veel sensoren is in of net boven de voorruit, vaak ter hoogte van de binnenspiegel. Hier zitten ze beter beschermd, met minder kans op schade. Fabrikanten als Volvo, Tesla, Subaru, NIO en Mercedes-Benz gebruiken deze plek steeds vaker voor camera’s en lidar- of radarsystemen. Waarom is dit zo’n goede plek?

• Beter beschermd bij botsingen: De voorruit wordt zelden geraakt bij een kop-staartbotsing. De sensoren blijven dus heel.
• Geen vervorming van kunststof: In een bumper kunnen trillingen of temperatuurverschillen de nauwkeurigheid van metingen beïnvloeden. Achter glas is dat effect kleiner.
• Betere montagehoogte: Vooruit geplaatste camera’s hebben een beter overzicht van de weg. Ze kunnen verkeersborden beter zien en voetgangers eerder detecteren.
• Eenvoudigere kalibratie: Sensoren achter de voorruit zitten in een vaste positie en worden bij vervanging van de ruit vaak automatisch opnieuw gekalibreerd.

Niet alles kan naar boven

Toch is het geen oplossing voor alle systemen. Parkeersensoren aan de zijkant of radar voor adaptieve cruisecontrol met lange afstandswerking vragen soms om een plaats laag aan de voorkant. Ook kan het design van de auto beperkingen opleggen: sommige modellen hebben simpelweg geen ruimte bovenin, of het zicht van de sensor wordt belemmerd door bijvoorbeeld een regensensor of binnenspiegelconstructie.

Daarom kiezen fabrikanten vaak voor een combinatie: een radarsysteem laag in de grille, én een camera bovenin de voorruit. Maar zelfs dan is het verstandig om cruciale en kostbare componenten op de minst kwetsbare plek te plaatsen. Voorruit vervangen? Dat is geen probleem, want de sensoren en camera’s staan los van de voorruit.

En hoe zit het bij bestelbusjes?

Bij bestelbusjes is de plaatsing van sensoren anders dan bij personenauto’s, vooral vanwege hun vorm, functionaliteit en gebruiksdoel. Je ziet het niet meteen, maar diep in de grille of netjes achter het merklogo zit vaak een radar verstopt. Deze radar is verantwoordelijk voor systemen zoals adaptieve cruisecontrol of automatische noodremhulp. Een slimme plek, want zo heeft het systeem vrij zicht naar voren. Maar ook hier geldt: ze zijn wel kwetsbaar bij een aanrijder.

Gelukkig kiezen steeds meer bestelautofabrikanten ervoor om bepaalde sensoren hoger te plaatsen. Een goed voorbeeld is de vooruitkijkende camera, die tegenwoordig bijna standaard te vinden is bovenaan de voorruit, netjes weggewerkt bij de binnenspiegel. Deze camera speelt een sleutelrol in systemen als verkeersbordherkenning, rijstrookassistentie en noodremsystemen. Hier, hoog en droog, zit de techniek stukken veiliger dan in de bumper. Zelfs bij een botsing blijft deze camera meestal ongedeerd.

Zoeken naar de juiste oplossing

De trend naar steeds slimmere auto’s is niet te stoppen – en dat is positief. Maar die slimheid mag niet ten koste gaan van praktische overwegingen zoals schadegevoeligheid en betaalbaarheid. De positie van sensoren speelt daarin een sleutelrol. Door ze zo veel mogelijk uit de gevarenzone van de bumper te houden en hoger in de auto te verwerken, kunnen fabrikanten veel kosten besparen voor hun klanten. En dat maakt slimme technologie niet alleen veiliger, maar óók slimmer in het gebruik.